VIVA QUITO

Voetballen in het park
Ik weet niet wat Ecuador allemaal met me doet, maar ik beklim vulkanen, ik ga hiken in de bergen en ga zelfs voetballen in het park! En dat is natuurlijk super gezellig met al die mensen die met ons mee willen doen. Wij waren met een groepje Europeanen en speelde tegen een groep Ecuadorianen. En met van Persie uit Noorwegen in ons team (Lena droeg zijn shirt) en met drie Duitsers (die mij dus steeds helpen herinneren aan WK2014) moesten we natuurlijk wel winnen. En dat deden we dan ook met gemak, haha! Toen het zo donker werd dat we de bal niet meer konden zien, zijn we dan toch maar naar huis gegaan. Maar we konden niet zomaar weg. De jongens vroegen of ze nog met ons allen op de foto konden. Wij dat gedaan, maar daarna wilden ze ook alleen met ons (Lena en mij) op de foto. Een fotosessie van heb ik jou daar. Tja dat hoort volgens mij een beetje bij de mensen hier. Blanke, blonde meisjes zijn een must ofzo. Jammer genoeg geeft dit dus aan dat huidskleur nog zo belangrijk is.


Voga
En er wordt natuurlijk ook nog gefeest! Omar en Gaby (twee vrienden die in Quito wonen) vroegen of ik mee ging naar een club. Dit ligt niet in het uitgaanscentrum, Mariscal, waar ik woon, maar ver daarbuiten. Het was een club waar niet zomaar iedereen naar binnen kon. Geen gympen of trainingsbroek, maar nette kleren en hoge hakken (kom ik daaraan met m’n afgetrapte schoentjes…) en de entree was 12 dollar (dat is toch ff heel wat geld voor de meesten mensen hier). Dit was een heel andere club dan die in Mariscal. Maar toch blijven de mensen hetzelfde. Ik was (zoals zo vaak) de enige blanke en dat merkte de meesten jongens ook wel. Ik weet niet hoeveel maar een stuk of 10 jongens heeft gevraagd of ik wilde dansen en probeerde een heel gesprek aan te gaan. Op een gegeven moment vond ik het wat vervelend worden. Dus heb ik het volgende gedaan:
Een jongen kwam op me afgelopen en vroeg in het half Engels: Waar kom je vandaan? Maar ik deed net of ik geen Engels kon en keek heel verontwaardigd en reageerde in het Spaans: sorry wat zeg je? Ik ver sta je niet?
De jongen zei (weer in het Engels): kun jij geen Engels, waar kom je vandaan dan?
Ik vroeg weer in het Spaans: waar ik vandaan kom? Ik kom van hier, Quito. Jij ook?
Hij: neeeeee jij komt toch niet uit Quito?
Ik: jawel, mijn vader is van Quito, maar mijn moeder is van Nederland. Ik kan wel een beetje Nederlands, maar bijna geen Engels.
Hij keek me twee seconden verontwaardigd aan, maar daarna zei die: oh wat leuk! En hij geloofde me!

Vamos a la Playa (otra vez)
Ja hoor, daar gingen die twee meiden weer naar het strand. Het leven is hier ook zo zwaar hier, dat we er af en toe ook echt even uit moeten. We besloten naar Atacames te gaan, een strand in het noorden van Ecuador. Donderdagavond zijn we vertrokken en na een reis van 7 uur kwamen we daar aan. Meteen naar bed om de volgende dag heerlijk te gaan geniet van de zon!
Oh nee… we hadden alleen maar regen en de weersverwachting was zwaar dramatisch. We hebben het maar even aangekeken, wat gekaart enzo. Maar het stopte maar niet met regenen. Om twee uur zijn we wat gaan eten en zijn we gaan overleggen: wat te doen? Lena keek voor de grap hoe het weer in Montañita was (dat is dus helemaal in het zuiden van Ecuador). En daar was het weer helemaal top! Dus Lena grapte: zullen we de bus naar Montañita pakken en daar gaan zonnen? Voor twee seconden waren we aan het lachen, maar daarna waren we serieus: why not? Toen hebben we even gekeken hoe we het met de bus moesten gaan doen. We konden de nachtbus van 10 uur naar Guayaquil pakken en dan nog eens 3 uur naar Montañita. Dat zou betekenen dat we nog de hele dag hebben in Atacames en daarna slapen in de bus en als we wakker worden komen we aan in ons paradijsje, haha!
Zo gezegd zo gedaan. En natuurlijk stopte het om 4 uur met regenen in Atacames. Daar hebben we dan ook mooi gebruik van gemaakt. We zijn even naar het strand geweest en hebben voor 5 dollar per persoon op een soort van banaan gezeten. Daarna lekker gegeten en hebben nog ergens een drankje gedronken. Vervolgens zijn we op de bus gestapt richting Montañita.
Daar kwamen we om 12 uur ’s middags aan. We zijn weer naar de cabanas gegaan, onze spullen gedropt, bikini aan en hup naar het strand! Heerlijke zon, muziek en mooie golven: wat wil een mens nog meer?
Uhmmmm ETEN! Een vriend van mij had me verteld dat er zelfs een glutenvrij restaurantje was (ik zei toch dat Montañita mijn hemel is). En wat heb ik daar toch heeeeerlijk gegeten! Ik had wel een goede bodem nodig, want ’s avonds zijn we weer naar de cocktailstraat geweest. Dat is altijd het begin van een goede avond. En dat was het zeker!
Zondag waren we een beetje rustiger, maar dat weerhouden ons er niet van om toch weer naar het strand te gaan. En nog de laatste zonnestraaltjes meepikken en dan weer op naar het iets koudere Quito.

Fiestas de Quito
Van 1 tot en met 6 december zijn de fiestas de Quito. De mensen vieren dan het bestaan van de hoofdstad. Dat wordt gedaan door te chillen in het park, feestjes te vieren en natuurlijk met muziek en heel wat drank. Maar wat voor mij (en ook voor heel wat anderen) echt het hoogtepunt was, was wel op donderdagavond. Ik werd samen met Taylor uitgenodigd door mijn Ecuadoriaanse vrienden om mee te gaan naar de straat La Shyris. Dat is echt een grote straat met 4 banen en in het midden twee rijen parkeerplaatsen. We liepen de straat in en ik wist niet wat ik zag. Voor degenen die de Fast and Furious films gezien hebben: ik dacht dat ik in een van de scènes terecht was gekomen! Overal zijn mensen, overal staan auto’s met hun achterklep open met de vetste muziek, iedereen danst en vooral: iedereen drinkt! Ze nemen dan grote kannen mee en wat glaasjes zodat iedereen mee kan drinken. Hier is niets voor jou alleen, iedereen deelt hier met elkaar. Een iemand riep: VIVA QUITO (lang leven Quito) en de rest van de straat riep hem na. Ik kreeg echt kippenvel. Het was een geweldige sfeer! Rond een uur of 11 zijn we op de Chiva gegaan, dat een een soort van partybus. Daar hebben we ongeveer tot een uur of 1 opgezeten. Onderweg hadden we twee keer een pauze, iedereen moest dan van het busje af. Maar dat betekende niet dat we stopte met dansen, de muziek ging harden en iedereen dansten gewoon op straat. AMA LA VIDA (hou van het leven). En een van mij mooiste avonden hier in Ecuador.